Αποδοχή και απόρριψη..

"Και στον χειρότερο θα σμίξεις καλοσύνη και στον καλύτερο θα βρείς κακία, τούτο καλά αν στοχαστείς , θα ξεχάσεις τα σφάλματα του άλλου." Garret . Δεν υπάρχει το τέλειο..υπάρχει το καλό και το καλύτερο..κανείς δεν είναι τέλειος..και κανείς απόλυτα κακός..υπάρχει πάντα λίγη καλοσύνη ακόμη και στον χειρότερο άνθρωπο. Αυτή η άποψη, όσο αισιόδοξη και αν μοίαζει για την πραγματικότητα που υφίσταται, είναι κι αυτή το ίδιο αληθινή,όσο δηλαδή και η πραγματικότητα που βιώνουμε. Δεν είναι εύκολη η διαδικασία, μα αν ξέρεις να εξερευνήσεις τα άδυτα της ψυχής του καθενός, μπορείς να βρείς τον εαυτό που κρύβει, τον αληθινό εαυτό και ο αληθινός εαυτός του καθενός,δεν έιναι σε καμία περίπτωση απόλυτα κακός ή καλός. Βέβαια, δεν είναι κάτι που έμφυτα το γνωρίζεις , χρειάζεται γνώση,επιμόρφωση και μεθοδικότητα.  Είναι καλό και ευάρεστο ηχητικά να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι, με τα σφάλματα τους...όμως πόσοι απο εμάς έχουμε καταφέρει να διαγράψουμε τα σφάλματα των άλλων ? Είναι μια επίπονη διαδικασία , αλλά συχνά μας κάνει πιο ευτυχισμένους..φυσικά, αυτό συμβαίνει μόνο όταν ειλικρινά αποφασίσουμε να παρακάμψουμε τα σφάλματα του άλλου. Τίποτα και ποτέ δεν θα είναι υπέροχο παντοτινά, παρα ταύτα εμείς μπορούμε να αγωνιζόμαστε για να μετατρέπουμε τον κόσμο γύρω μας σε κάτι πιο όμορφο..και να αποδεχόμαστε τους άλλους με τα λάθη τους, αφού ούτε εμείς είμαστε τέλειοι και θα έρθει η στιγμή όπου και εμείς θα κάνουμε τα σφάλματα που κατακρίναμε..Διότι, αν απορρίπταμε τον κάθε άνθρωπο γύρω μας, θα γινόμασταν δυστυχισμένοι,ενώ με την αποδοχή, έχουμε και εμείς ελπίδες..αποκτούν και εκείνοι λόγους για να αισθάνονται ευτυχισμένοι..Επιπρόσθετα, αν δεν είμαστε κοντά στον άλλο, που ενδεχομένως βιώνει ήδη την απόρριψη εξαιτίας μιας σειράς σφαλμάτων του, πως θα βρεί τη δύναμη και το κουράγιο να διορθώσει τα λάθη αυτά και να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο?... Για αυτό, αποδεχτείτε τον συνάνθρωπο σας με το είναι του κι ας μην αγγίζει την τελειότητα..μην τα παρατάτε εύκολα και δείξτε του πως μαζί μπορείτε να συμβάλλετε ο ένας στη βελτίωση του άλλου.. γιατί όπως λένε, αυτός που είναι απέναντι μας, είναι ο καθρέφτης μας.

Λιμάνι Ρόδου

Οι αποχωρήσεις, είναι συνήθως δύσκολες , οδυνηρές,..καθώς αφήνουμε πίσω μας αγαθά,ανθρώπους, που έχουν μεγάλη σημασία για εμάς..Ωστόσο, είναι και ευκαιρίες απερίσπαστου συλλογισμού με τον εαυτό μας..πόσο μάλλον όταν το ταξίδι διαρκεί αρκετές ώρες..Βέβαια, πέρα απο τον συλλογισμό μας για όσα διστάζαμε να αντιμετωπίσουμε προηγουμένως, συμβιώνουμε για λίγες ώρες με ένα απο τα τέσσερα βασικά στοιχεία, το νερό. Το παρατηρούμε να αλλάζει ολοένα και περισσότερα χρώματα.. απο το ανοιχτό μπλέ..να γίνεται όλο και πιο σκούρο..μέχρι που να μοιάζει μαύρο..και ο ορίζοντας ακομή πιο σκοτεινός..εκτός..κι αν έχετε την τύχη να ταξιδεύετε με πανσέληνο και να λαμπιρίζει το φεγγάρι με τον αντικατοπτρισμό του στη θάλασσα.. Έτσι λοιπόν, το νερό , αποτέλεσε για εμένα πηγή έμπνευσης και ηρεμίας.. τα κύματα που χτυπούσαν στην πρήμνη και αποχωρούσαν σταδιακά.. άλλοτε έμοιαζαν με ψυχές να προσπαθούν να ξεφύγουν απο τα άπατα.. και άλλοτε με χόρτα που ανεμίζουν σε λιβάδια απέραντα.. άλλοτε παλί, μου θύμιζαν συναισθήματα και σκέψεις μου..που ήταν τόσο μπερδεμένα, όσο τα κύματα που χανόταν το ένα μέσα στ'άλλο..