Αποδοχή και απόρριψη..

"Και στον χειρότερο θα σμίξεις καλοσύνη και στον καλύτερο θα βρείς κακία, τούτο καλά αν στοχαστείς , θα ξεχάσεις τα σφάλματα του άλλου." Garret . Δεν υπάρχει το τέλειο..υπάρχει το καλό και το καλύτερο..κανείς δεν είναι τέλειος..και κανείς απόλυτα κακός..υπάρχει πάντα λίγη καλοσύνη ακόμη και στον χειρότερο άνθρωπο. Αυτή η άποψη, όσο αισιόδοξη και αν μοίαζει για την πραγματικότητα που υφίσταται, είναι κι αυτή το ίδιο αληθινή,όσο δηλαδή και η πραγματικότητα που βιώνουμε. Δεν είναι εύκολη η διαδικασία, μα αν ξέρεις να εξερευνήσεις τα άδυτα της ψυχής του καθενός, μπορείς να βρείς τον εαυτό που κρύβει, τον αληθινό εαυτό και ο αληθινός εαυτός του καθενός,δεν έιναι σε καμία περίπτωση απόλυτα κακός ή καλός. Βέβαια, δεν είναι κάτι που έμφυτα το γνωρίζεις , χρειάζεται γνώση,επιμόρφωση και μεθοδικότητα.  Είναι καλό και ευάρεστο ηχητικά να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι, με τα σφάλματα τους...όμως πόσοι απο εμάς έχουμε καταφέρει να διαγράψουμε τα σφάλματα των άλλων ? Είναι μια επίπονη διαδικασία , αλλά συχνά μας κάνει πιο ευτυχισμένους..φυσικά, αυτό συμβαίνει μόνο όταν ειλικρινά αποφασίσουμε να παρακάμψουμε τα σφάλματα του άλλου. Τίποτα και ποτέ δεν θα είναι υπέροχο παντοτινά, παρα ταύτα εμείς μπορούμε να αγωνιζόμαστε για να μετατρέπουμε τον κόσμο γύρω μας σε κάτι πιο όμορφο..και να αποδεχόμαστε τους άλλους με τα λάθη τους, αφού ούτε εμείς είμαστε τέλειοι και θα έρθει η στιγμή όπου και εμείς θα κάνουμε τα σφάλματα που κατακρίναμε..Διότι, αν απορρίπταμε τον κάθε άνθρωπο γύρω μας, θα γινόμασταν δυστυχισμένοι,ενώ με την αποδοχή, έχουμε και εμείς ελπίδες..αποκτούν και εκείνοι λόγους για να αισθάνονται ευτυχισμένοι..Επιπρόσθετα, αν δεν είμαστε κοντά στον άλλο, που ενδεχομένως βιώνει ήδη την απόρριψη εξαιτίας μιας σειράς σφαλμάτων του, πως θα βρεί τη δύναμη και το κουράγιο να διορθώσει τα λάθη αυτά και να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο?... Για αυτό, αποδεχτείτε τον συνάνθρωπο σας με το είναι του κι ας μην αγγίζει την τελειότητα..μην τα παρατάτε εύκολα και δείξτε του πως μαζί μπορείτε να συμβάλλετε ο ένας στη βελτίωση του άλλου.. γιατί όπως λένε, αυτός που είναι απέναντι μας, είναι ο καθρέφτης μας.

Λιμάνι Ρόδου

Οι αποχωρήσεις, είναι συνήθως δύσκολες , οδυνηρές,..καθώς αφήνουμε πίσω μας αγαθά,ανθρώπους, που έχουν μεγάλη σημασία για εμάς..Ωστόσο, είναι και ευκαιρίες απερίσπαστου συλλογισμού με τον εαυτό μας..πόσο μάλλον όταν το ταξίδι διαρκεί αρκετές ώρες..Βέβαια, πέρα απο τον συλλογισμό μας για όσα διστάζαμε να αντιμετωπίσουμε προηγουμένως, συμβιώνουμε για λίγες ώρες με ένα απο τα τέσσερα βασικά στοιχεία, το νερό. Το παρατηρούμε να αλλάζει ολοένα και περισσότερα χρώματα.. απο το ανοιχτό μπλέ..να γίνεται όλο και πιο σκούρο..μέχρι που να μοιάζει μαύρο..και ο ορίζοντας ακομή πιο σκοτεινός..εκτός..κι αν έχετε την τύχη να ταξιδεύετε με πανσέληνο και να λαμπιρίζει το φεγγάρι με τον αντικατοπτρισμό του στη θάλασσα.. Έτσι λοιπόν, το νερό , αποτέλεσε για εμένα πηγή έμπνευσης και ηρεμίας.. τα κύματα που χτυπούσαν στην πρήμνη και αποχωρούσαν σταδιακά.. άλλοτε έμοιαζαν με ψυχές να προσπαθούν να ξεφύγουν απο τα άπατα.. και άλλοτε με χόρτα που ανεμίζουν σε λιβάδια απέραντα.. άλλοτε παλί, μου θύμιζαν συναισθήματα και σκέψεις μου..που ήταν τόσο μπερδεμένα, όσο τα κύματα που χανόταν το ένα μέσα στ'άλλο..

Γυναίκα..

""Ποιό πάθος σε κυριεύει πάλι απόψε και δεν μιλάς..  "

Μόνο να σαι εκεί..

"Δεν θέλω τίποτα από εσένα.. Μόνο να με κοιτάζεις στα μάτια και να μου χαμογελάς, να ξυπνάς και να με παίρνεις αγκαλιά , να με χαιδεύεις συχνά τρυφερά... να με φροντίζεις , να είσαι εκεί για μένα όταν θέλω να κάνω τα παράπονα μου , τα νάζια μου , να ακούμε μαζί τις αγαπημένες σου μελωδίες ,να με παίζεις ... και εγώ θα 'μαί πάντα εκεί,...να σε ακούσω στη δύσκολη σου στιγμή, να σου χαρίσω μια αγκαλιά γεμάτη ζεστασιά, θα 'μαι εκεί να σου κρατάω για πάντα συντροφιά..." Συχνά , δεν θέλουμε τίποτα απο τους άλλους..μόνο να 'ναι κοντά μας, όλοι  έχουμε ανάγκη αυτή τη συντροφιά αλλά λίγοι απο εμάς έχουμε τη δύναμη να το παραδεχτούμε..είναι λίγο αυτό που αποζητάμε και απλό, μα δύσκολο...








Αφιερωμένο σε ανθρώπους που αγάπησα και αγαπάω..και θα αγαπάω..

Χωρίς εσένα..

Χωρίς εσένα..μοιάζω με νότα χωρίς μελωδία..
Χωρίς εσένα μοιάζω με λουλούδι χωρίς πέταλα..
Χωρίς εσένα οι μέρες κυλούν σαν να χάθηκε η αίσθηση του χρόνου..σαν να ζώ σε ένα κενό κι απλά περιμένω..Κοιτάζω τον δρόμο..και χάνομαι στη βουή του θορύβου των αυτοκινήτων..και τα φώτα που λάμπουν σαν άστερια..με ζαλίζουν και αποκοιμιέμαι, με την σκέψη πως είμαι στην αγκαλιά σου και πάλι ξεγελιέμαι..
Χαράζει..και εσύ ονειρό μου με το φώς της αυγής απομακρύνεσαι..και η ζωή μου χωρίς εσένα πάλι..μοίαζει παραμύθι με κενές σελίδες..

Η αγάπη..

"Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί η αγάπη δεν φθονεί... Η αγάπη δεν αυθαδιάζει ,

δεν επαίρεται ,

δεν ασχημονεί , 

δεν ζητεί τα εαυτής.. , 

δεν παροξύνεται... , 

δεν διαλογίζεται το κακον.....

Δεν χαίρει εις την αδικίαν..,χαίρει δε εις την αληθείαν. Πάντα ανέχεται..πάντα πιστεύει , πάντα υπομονεύει.

Η αγάπη είναι αιώνια..(...)

Υπάρχουν αγάπη , πίστις , ελπίς..τα τρία ταύτα ..μεγαλυτέρα δε τούτων είναι η αγάπη.."

Προς Κορινθίους Ά Κεφ.13 παραγραφος 4-13
Επιστολή Παύλου 

Μια εικόνα...είναι αρκετή για να πλάσσεις χιλιάδες λέξεις..Μια εικόνα είναι αρκετή,,για να τρέξει ο νούς άπειρα χιλιόμετρα..

Σε κοιτάζω..και χάνομαι...ο χρόνος σταματάει και μια σελίδα γυρίζει στο μαγικό μας παραμύθι..

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, ομώς εμείς που ξετρυπώσαμε απο αυτή τη σελίδα της ζωής και γνωρίσαμε την αγάπη , ξέρουμε..  πως ένα κοίταγμα..ένα χάδι, αρκεί.. μου χαμογελάς..και νιώθω απέραντη ευτυχία..γιατί είσαι εσύ..και αυτό αρκεί..

Μοναχικός σαν τη νύχτα.. μοναχική σαν την σελήνη...χάζι έκανα μακριά σου, τα λαμπερά φώτα της πόλης που με αντικατοπτρισμόυς στόλιζαν το βαθύ μπλέ της θάλασσας..με τη σκέψη μου έτρεξα κοντά σου..δεν σ'αφήνω,δεν μ'αφηνεις..έχω γίνει η σκιά σου..έλα,πάμε να φύγουμε..να πάρουμε αυτό το καραβάκι που χρόνια μας περιμένει και να ταξιδέψουμε μακριά απο κάθε τι που μας πληγώνει..

Μακάρι να 'ταν τόσο απλό..

..μα δεν γίνεται.

Έτσι κι εμείς τρέχουμε μακριά με το νού μας..και συναντιόμαστε πάντα στο ίδιο σημείο..στην κορυφή ,εκεί που ακούγεται μόνο ο αγέρας και οι χτύποι της καρδιάς..εκεί που λίγοι έχουν ανέβει..

Πάντα επιθυμούσα να ταξιδέψω μακριά..να πάρω ένα πλοίο...με ένα τυχαίο προορισμό...σε ένα τελείως άγνωστο μέρος... Όμως..τι θα κέρδιζα... αφού το μυαλό μας, ειναί η φυλακή και το σύμπαν ταυτόχρονα...αφού με αυτό μπορείς να ταξιδέψεις πιο μακριά..χωρίς όρια...αλλά και με αυτό μπορείς να μείνεις κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους... Όλα λοιπον... φαίνεται να είναι μέσα στο μυαλό μας.. εγώ..θα πάρω το πλοίο...για ένα τυχαίο προορισμό..μα θα ταξιδεύω πάντα ακόμα πιο μακριά...με φαντασία..χρώματα...όνειρα...και ελπίδες...